yaklaşık iki aydır yazmıyordum, bugün çok ağır bi olay yaşadım ve bunu havada kalmaması adına buraya not olarak düşmeye karar aldım, arada döner döner okurum diye. kadıköy-beşiktaş şehir hatlarında çok yakın iki arkadaşımla oturuyoruz. karşılıklı iki koltuk var karşımda iki arkadaşım oturuyor, benim yanımda da 55-60 yaşlarında bi teyze. teyze elinde bi kitabı inceliyor. elleri bakımlı, yüzü deseniz melek gibi, güleryüzlü. tam emekli öğretmen havası veriyor. o sırada vapur içinde canlı müzik başladı ancak seslendiren abimiz bu ses değiştiren zımbırtıdan kullanıyor ve sesi cem adrian tonunda duyuyoruz. biraz dalga konusu oldu arkadaşlarım arasında bu durum güldük geçtik derken, teyze bana dönüp; "ses mi inceltiyomuş o oğlum :) " dedi. biraz muhabbet ettik teyzeyle güldük geçtik derken, arkadaşlarım merak içinde kaş göz yapıyor. "ne sordu?" tarzında tepkiler. inince anlatırım dedim geçtim, o sırada vapur durdu teyze bana döndü ve günümü anlamlandıran bi kaç cümle kurdu. şöyle ki; "geçen sene oğlumu kaybettim, rahatsız ettiysem kusura bakma. kendine iyi bak olur mu?". bu cümleyi duyunca, o acıyı seviyelendirmeye kalkıştım ve baktım ki teyze yanımda yok. sadece başınız sağ olsun tepkisi verebildim ve kadın çoktan gitmişti bile. arkasından koştum, kalabalık içinden buldum teyzeyi. teyze var mı bi isteğin arzun dedim, "cannım benim" diye bi tepki aldım ki kadının gözleri bana döndüğünde dolu doluydu. o kadar tuhaf hissettim ki o an ağlamamak için zor tuttum kendimi. yol boyunca sohbet ettim. derman olmaya çalıştım bi nebze de olsa. yol ayrımına gelince de var mı bi isteğin zuhal teyze dedim. sana şimdi bi şey vericem ömrün boyunca sakla bunu dedi, çıkarttığı 1 lirayı avucuma koydu. elini öptüm, ömrümün sonuna kadar benimle olucak zuhal teyzeciğim dedim. eve gelip, en yakın arkadaşımla sokakta çaldığımız gitarla kazandığımız 1 liranın yanına koydum. biri canım ciğerim umut'tan hatıra bana, diğeri ise hiç tanımadığım ama acısını bi anneden bildiğim kişiden hatıra.