anneyle arkadaş olmak

bugün gün boyu ders çalıştım haliyle de epey bir yoruldum. aldı beni 'gel gezelim biraz' dedi. avmye girdik bir şeyler yedik, mağazaları dolaştık, kahve içip sohbet ettik. sevdiğim kişiden bahsettim ona. biz istanbul'da oturuyoruz, sevdiğim kişi ankara'da yaşıyor. 'şuradan basıp gideriz, 5 saatimizi almaz götüreyim mi seni' dedi. bugüne kadar bütün sevdalarımı dinlemiş insandır aynı zamanda. bana çok güvendiği için her şeyi anlatabildim ona. allah'a şükür içimde yaşadığım saf ve temiz sevgiler annemle paylaşılmaktan öteye gidemedi çoğu zaman. hep sınırlarım oldu ve kendimden ödün vermediğim ve bu sınırları aşmadığım için hiçbir pişmanlığım da olmadı geçmişe dair. sanırım karşılıklı güven ve anlayış daim olduğu için anne-kız ilişkimiz iki yakın kız arkadaş ilişkisine de hak ettiği değeri verebildi. her neyse bu sözüne karşılık 'yok be anne olur mu öyle şey' dedim. 'şu an şu dakikada tamam de gideriz' dedi. güldüm 'boş ver, yine üzüleceğim' dedim sonra da usulca ağladım oturduğumuz kafede. canımın yandığını anladı ama beni neşelendirmeye çalıştı hoş sohbetiyle. yarım saat sonra eve gitmek üzere kalktık ancak pazartesi akşamları fasılın olduğu hoş bir mekana getirdi beni bu kez de. nezih bir ortamdı. orta yaşlı bir çift vardı sadece. doğum günü kutluyorlardı. mekan sahibi annemin tanıdığı imiş, hemen bizi buyur etti kahve ve likör ikramında bulundu. alkollü içeceklerin tadını bilmem, kahveden içtim. en sevdiğim türk sanat müziği eserleri çalındı, şarkı söylemeyi de pek severim, mikrofon tutuldu ve ben de eşlik ettim. bir yarım saat de mekan sahibinin misafiri olarak bulunduk burada. müsade isteyerek evimize geldik sonra. bana her şeye rağmen beni çok sevdiğini ve hiçbir şeyin benden değerli olmadığını hissettiren tek insan, tek kadın annem. zaman zaman anlaşamasak da hayatımdaki en değerli insan o. allah başımdan eksik etmesin. şu hayatta olmuş ile ölmüşe çare yok derler. şu an içimde çaresi olmayan, devasız dertlerim varmış gibi hissediyorum. çok sevmenin ve çabucak aldanmanın acısını yüreğimin derininde hissediyorum. 'bir daha bu kadar anlam yüklemeyeceğim.' diye kendime söz versem de dinletemiyorum. günün en acımasız can yakan saatlerinde, annemle mutlu bir akşam geçirmiş olsam da buruk hissediyorum. canımı yakan insan yeniden gelse gönlüme tekrar hoş geldin diyebilecek kadar gurursuz olup olmadığımı sorguluyorum. ne olursa olsun; gidenin de kalanın da gönlü hoş olsun...