bacak boyumun yetmediği bir bisikletle bisiklete binmeyi öğreniyordum. bir öğretenim yoktu, karar vermiş kalkışmıştım, o kadar.. boyumdan büyük heyulayı sürükleyerek dışarı çıkartır, bahçe duvarına yaslar, ayağımın altına yerleştirdiğim yüksekçe bir taş yardımıyla atlardım bisikletin tepesine. pedallara bastığımda, duyduğum tek kuralı uygular, önüme değil ileriye bakardım. sokağın sonundaki bayıra dek giderdim böylece. ama sokağın sonunda, her seferinde düşerek inerdim durdurmayı bilemediğim o kocaman tekerlerin üstünden. kaş, kafa, diz filan yarardım. kaşım, kafam, dizim filan acırdı, ve bunların hiçbiri acı değildi.