uzun süredir kafamı iş ve kültürel etkinlikler dışında bir şeyle doldurmuyorum. gündüz çalışırım devamlı, okula giderim vs. çok da işsiz hissedersem açar kitabımı okurum ya da film izlerim. çünkü doldurmadığım zaman şimdi yazacaklarımı düşünüyorum.
kış mevsimini çok severim. insanlar mutsuzdur, çok dışarı çıkmazlar. ben zaten mutsuz olduğum için çok sırıtmam kış mevsiminde. ama bahar geldiğinde mutlu insanların arasında çok sırıtırım. neyse uzatmayayım; yalnızlık bahar mevsiminde hiç çekilmiyor dostlar. cıvıl cıvıl renklerin, insanların arasında bir çirkin ördek yavrusu oluveriyorsunuz.
yalnızlık dediğimiz şey ciddi manada varsa şayet o yaratıcıya mahsus. insan her zaman sevdiği bir kitabı ya da bir filmi paylaşabileceği, tartışabileceği bir ruh eşini arıyor. bunu da ben her bahar mevsiminde fark ederim. günümüzdeki ilişki algısı, tüketim alışkanlıklarımızla paralellik gösteriyor. dışı güzel olanı sevmek, mümkün olduğunca hızlı tüketmek ve daha yüksek modelini arzulamak.
sosyal ağlarla elden ayağa düşen ilişkilerin, günümüzdeki o rekabetle beraber adeta klasik tarih kitaplarında geçen birinci dünya savaşı sebeplerindeki devletlerin silahlanma yarışına benzediği zaten herkesin yaptığı bir tespit. herkes artık bir şeyleri yarıştırmanın peşinde. kimse yaşadıkları şeyin içiyle ilgilenmiyor, aksine dışarıya nasıl göründüğüyle ilgileniyor.
böyle yozlaşmış bir ortamda yalnızlığı kendim seçtiğimi düşünüyorum ve yaşarsam bundan 50-60 sene sonra; yalnız, huysuz ve kütüphanesine kapanmış bir ihtiyar olacağıma adım gibi eminim. ama yukarıda bahsettiğim şeyin aksine itiraf edeceğim şey şu; bu durumdan aslında hiç hoşlanmıyorum. uzun yılların ardından şunu fark ediyorum, yalnız olmak sadece bir zorunluluk. ben bunu tercih etmek zorunda kaldım.
umarım benim gibi yalnız olmayı tercih etmek zorunda kalmış insanlar da günün sonunda aradıklarını bulurlar. hem de gecenin bu saatinde burayı benim gibi ağlama duvarına çevirmezler.