nida var benim aklımda ilkokuldan. nasıl güzel bir kızdı o ya, büyüyünce de değişmedi, güzel kaldı hep öyle. isminden de belliydi zaten, nida isminde birinin çirkin olabilme ihtimali yoktur ki zaten, insanlık tarihinin başından beri güzel olmuştur tüm nida'lar. neyse bu nida'nın oyuncak bebek mi ne var kucağında, zil çaldı sınıfa dönüyoruz, dedim nida'ya "çocuk senin mi, babası kim?", "sensin, bu bizim çocuğumuz" dedi. ben orda dondum kaldım, bizim piçler, başladı hemen dalga geçip gülmeye falan, ben kıpkırmızı oldum utançtan, ağlıcam neredeyse, koşarak kaçtım sınıfa, birkaç gün küstüm nida'ya. işte ilkokuldan aklımda kalan ender şeylerden biri ne kadar mal olduğumdur. işte o mallık terk etmedi beni yıllarca, malın önde koşanı, bayrak tutanı oldum ben hep o günden beri.