insanın kimselerle paylaşamadığı dertleri vardır.
oysa bukadar zor olmamalıydı dertlerimizi paylaşmak.
aklımıza geldikce öküz gibi oturmamalıydı boğazımıza, toplum içinde gözlerimizi doldurmamalıydı, midemizi bulandırmamalıydı hatta kusmamıza sebep olmamalıydı.
ama var işte kimseyle paylaşamadığım, aklıma geldikce boğazıma öküz gibi oturan, gözlerimi dolduran, midemi bulandıran hatta kusmama sebep olan hıçkıra hıçkıra ağlatan bir derdim lanet olsun ki var.
ve ben bunu sanırım asla kimseyle paylaşamayacağım çünkü ufak tefek sıkıntıları bile paylaşmaya yeltendiğim vakit lanet olsun ki çok saçma bir şeyle karşılaşiyorum. bu beni dinler dediğim değer verdiğim insandan aynı değeri görmeyip onun hebele hübele etmesi sıkıntının kendisinden çok daha can yakıcı.
böyle ufak tefek sıkıntılara hebele hübele eden insanlara ben nasıl hıçkıra hıçkıra ağlatan asıl derdimi anlatayım ki?
olmuyor işte, yapamıyorum.
sanırım insanlığa fazlasıyla kırgınım.
bunu da buraya niye yazıyorum bilmiyorum.
öyle işte.