asosyal itiraf

‪değişik hissediyorum biraz. i̇nsanların dertleri arasında kaybolmuş gibi. dertlerini içine atmayanlar benim içime atıyor. onlarda birikmediği kadar, bende birikiyor. yüzümü asık gördüğünde, derdimi sormaya çekinen insanların dertlerine çare aramak vakit kaybı gibi geliyor.‬ ‪sevgilisinden ayrılıp aşk acısını yaser'e çeken bir arkadaşı var. "ben çok seviyordum, ben onsuz ne yapacağım." diye ağlıyor işte. tavsiye verdiğim an "sen anlamazsın." yaftasını yiyeceğimi adım gibi bildiğim için susuyorum sadece. kız arkadaşım olmadı çünkü. hayatında hiç arabaya sahip olmamış birisine "arabamı sattım, bundan sonra ne yapacağım ben?" diye ağlamak gibi bir şey bu. hele arabası olmayan insan arabayı bir ihtiyaç olarak görmüyorsa, karşısında küçük duruma düşersin.‬ ‪"ne derdin var?" sorusunu soran taraf hep ben oldum. sevgilimi elimde tutmak için değil, ailemi bir arada tutmak için kaygılar gütmeme rağmen hem de. yaşıtlarım gece 12'de sevdiği kızla el ele dolaştığı anı hayal ederken ben; dağılmış salonun ortasında, kırık sandalyeleri, parçalanmış süs eşyalarını toplamaya çalışıyordum. ‬ ‪yine de almadım o soruyu. belki de mücadele ettim almamak için. o sorunun cevabı eğlenceli değildi, melankolikti. ben de melankolik davranmayacaktım. tiksinmiştim çünkü yapılan sahte melankolilerden. melankolik takılsam, benim dertlerim de sıradanlaşacakmış gibi geliyordu. diğerleri gülüşünü, saçlarını, kokusunu unutamadığı sevgilisi aklından çıkmadığı için tebessüm bile edemez hale gelirken, ben ise küçük yaşta hayatın gerçekleriyle yüzleşmenin şokuna rağmen gülümsemeye çalışıyordum. i̇şte bu yüzden herkes dert dinleten taraf oldu, yaser dert dinleyen.‬