i̇ki gün önce mezarına gittim. hani her insanın anlatamadığı birşeyler olur ya. en yakınındakine bile. benim var işte. servisten iner inmez gittim yanına. anlattım herşeyi. hatta en sıcak tebessümlerim bile ordadır. bi anda yıldırım gibi düşer beynime. her gittiğimde aynısı olur. beni duymadığı, görmediği, aslında hiç gelmeyeceği, benim sadece kendimi kandırdığım gerçeği yıldırım gibi düşer beynime. ondan sonra da konuşamam zaten. mezar taşını öper çıkarım ordan. ölmeden önce tek bir dilek hakkı verseler. rüyamda babamı görmek isterdim herhalde. ama gerçek gibi olan rüyalardan. hani sesler görüntüler birebir gerçekmiş gibi oluyor ya. onlardan işte. çünkü o öldüğünde ben üç yaşındaydım. ne sesini ne konuşmasını ne yüzünü ne yürüyüşünü yani hiçbir şeyini bilmiyorum. allah hiç kimseye bu acıyı yaşatmasın. hani derler ya hayata 1-0 geriden başlar babasızlar diye. o laf ta yalan. en az 10-0 geriden başlarlar hayata. çünkü ölene kadar duyacaksınız onun babası yok lafını. hatta siz öldükten sonra bile babasızdı diyecekler. yani ölüm bile bitirmiyor o yetimliği.