asosyal itiraf

son 1-2 yıla kadar kendimde gördüğüm en en en büyük şans annemdi, annemle aramızdaki diyaloğumuzdu. ama sanırım nazar değdi. artık eskisi gibi değiliz. hiçbişey paylaşmıyoruz, dertleşmiyoruz. oturup karşılıklı sigara yakmıyoruz. bu durumu ona götürdüğümde sanki karşımda ilişkinin bitme evresindeki, benden sıkılmış bi sevgilim varmış gibi hissettirdi. ben ilişkiyi kurtarmaya çalıştıkça daha kötü yerlere götürüyomuşum gibi hissettim. bu histen nefret ettim. çünkü karşımdaki gelip geçici birisi değil annemdi. varımı yoğumu anlattığım, dizinde ağladığım hayatta gözümü kırpmadan canımı vereceğim kişi annem yani. o kadar üzülüyorum ki bu duruma. aramızdami bağın giderek zayıflamasına ve bunu onun görmemesine. ne yapacağımı bilmiyorum, hayat şartları, yaşam mücadelesi insanı çok yoruyo, geriyo. belki de bundan dolayı gerginizdir diyodum ama değil. yaklaşık son 1 senedir falan biz eskisi gibi değiliz