her ne kadar hayata dair iç burkan acılar olsada mutlu olduğumu hayal ederek mutlu olduğum günlerdeyim. aslında kendimi buna inandırdığım için bu.
değer bilmez,kalp kıran insanları uzaktan seyrederken,hiç ses duymadığımı farkettiğim de anladım yalnızlığımı. nefes aldığı için şükreden,allah'a inancımdan dolayı uzak düşer çaresizlik bana. yine de sandığınız kadar kolay değildir bu bekleyiş.
belki de vazgeçmişimdir her şeyden.yeni geçmişler açmaktan korktuğum içindir
sonunda illa bişeyler olacak diyedir belki bu ön yargım.
belki de yeni bir hayale kucak açamayacak kadar da yorgunumdur,yeni birini tanımaktan ya da üzülmekten.
ama geçmişe dair her ne varsa güzel olan onlar değilmiş anladım.
aslında güzel olan özlemekmiş,anılarmış,bekleyişlermiş anladım ki güzel olan duygularmış o değil.
ve mutlu olmak içinde kimseye ihtiyacınız yokmuş,her zaman yalnız olmak insanın en içinde olan bir şeymiş...