asosyal itiraf

beni hiçbir şey, kurban bayramı'nda güpegündüz kesilip mahalleyi ayağa kaldıran bir hayvanın çıkardığı o korkunç, tüyler ürpertici ses kadar tedirgin etmez. çığlığın izleri kulaklarımdan silinene dek dakikalarca yürür, diğer yandan aklıma mukayyet olması için tanrı'ya dua ederim. çocukken de öyleydim, büyüdüm, hâlâ çocuğum. geçenlerde bizim elemanlardan biri ile cafenin birine tünemiş laflıyorduk. kafa dinleyebileceğimiz en uygun masada şuradan buradan konuşurken masamıza yüzünü daha önce hiç görmediğim, tanımadığım bir adam geldi. tanıştırılma faslında bana yılışık yılışık "ooo memnun oldum başkan" gibi bir cümle kurup sırıtmasına kıl olmuş, arkadaşımı şapur şupur öptükten sonra hemen başucumuza bir sandalye çeken bu heriften nedense hiç hoşlanmamıştım. birlikte çalışıyoruz dedi bizimki. üstünde durmadım. çok da sikimdeydi afedersiniz. derken köpoğlusu "şimdi size çok acaip bir video göstereceğim" dedi. insanlara bakışı, hal ve hareketleri ve konuşması fazlasıyla acaip olan bu adam, acaip bir videodan bahsediyordu. meraklandık. iyi ya, hadi dedik. vücudunun heyecandan nasıl titrediğini hissettim. iyice yaklaşmamızı istedi. maçtan evvel galibiyet yemini eden sporcular gibi kurulduk masaya. ve oynat tuşuna basıldı. acaip dediği şey, bir örgütün elinde tutsak olduğu aleni, duyduğu dehşetten gözleri yuvalarından uğramış bir biçarenin birkaç saniye içinde kurbanlık bir koyun misali boğazlanması ile başlayan rezil bir videoydu. zavallı adamdan yükselen sesler, karşı koymaya çabalama, başına gelenlere inanamamayla karışık önce umutsuzluk; akabinde bıçakla gırtlağına verilen sonsuz zarar sonucu korkudan kanımı donduran bir tükenmişlik ve kirli bir teslimiyetle doluydu. neler olup bittiğini fark ettiğim an kapat şunu diye fısıldadım. suratındaki aptal ifade silinmeyince bu kez "çabuk kapat şunu, yoksa ağzına sıçarım senin" diye gürledim. arkadaşım aramıza girip ortamı sakinleştirmeye çalıştı. diğer şerefsiz her şeye karşın bi bok yediğini anlasa, adamakıllı özür dilese ve geldiği gibi siktir olup gitseydi hikaye böyle sonlanmayacaktı belki. fakat o " hehe, sen de amma nazlı çıktın be ana kuzusu" deyip gülümsemeyi tercih etti. hemen aramızdaki iri cüsseli arkadaşa rağmen yaradan'a sığınıp okkalı bir yumruk savurdum. cafe karıştı. ve sanırım pezevengin burnu kırıldı. pişman değilim.