"ben! diye bağırdım bütün gücümle. sonra adımı tekrarladım birkaç kere.... ben, çiçeklere bakmasını bilmediğim gibi, kendime bakmasını da bilmiyorum. ben, yalnızlığı istemekle suçlanıp yalnızlığıma mahkum edildim.... ben yalnızlığa dayanamıyorum,... işte tek başıma yıkılmış durumdayım;... üstelik ne ıstırap çekmeyi ne de gerçekten korkuyu öğrenebildim(ya da öğrenemedim). hangi sözü kullanacağımı bilmiyorum. yalnızlığımın yalnız bana zararı dokundu. (işte, bir cümlede iki kere 'yalnız' kelimesini kullandım.) yenildiğimi kabul ediyorum?... (daha konuş, daha konuş, iyi oluyor, hafızan bileniyor.)... (olmadıklarını bırak.)... hiçbir dediğinizi yapmayacağım, çünkü yoruldum, çünkü her şeyi birbirine karıştırdım, çünkü bu dünyada gizli mezhep bile sonunda gelip beni buldu; fakat sevebileceğim bir kadın, bol para, insan yakınlığı beni hiç bulmadı. ben de üç yıl dört ay önce acılaștım, huysuzlaștım... uzaklara gittim, kimse beni bulamasın diye. onlar da beni ciddiye almadılar, gelmediler;...'
(bkz: korkuyu beklerken)