eskiden beri hep köşedeki çocuktum. utangaç, çekingen, sessiz.. ilkokul 1-2-3 te bile arkadaş edinemedim. sonra taşındık. orda da arkadaş edinemedim. zayıftım, sıskaydım. iskelet derlerdi bana, eziliyordum. yolda yürürken insanların sürekli bana bakıp hakkımda kötü şeyler söylediklerini düşünüyodum.bu sebepten dolayı çok kasıntı yürümeye başladım o zamanlar, sanki bi anda bacak kaslarım senkronize olamıyo biri fazla kasılıyor zıplar gibi oluyorum. o arada eller hareketsiz kalıyor gibi ama çoğunlukla hepsini kafamda ayarlamaya çalışıyorum, düzgün olsun diye. ( asosyal asım vidyosundaki gibi ). kirpi misali ne zaman yakın arkadaş edindim desem hepsiyle aram bozuldu. nedenini sorsanız, bilmiyorum ki söyleyebileyim. ilkokulu ortaokul lise üniversite...hepsinde arkadaşlarımla aram bozuldu, üniversitedeki oda arkadaşımla da...oda oda gezdim. halbuki kötü biri de değilimdir. olamam ki. sanırım arkadaş olmayı beceremiyorum. hiç sevgilim olmadı. beni seven biri de olmadı. dün gece bi rüya gördüm. ilk defa biri tarafından sevilmeyi rüyada da olsa hissettim. sanırım gerçeği, kafamdaki kurgudan çok çok güzel bi histir, bilemiyorum. kimseyi sevemedim, yani aşık olamadım hiç şuana kadar. sanki sevdiğim insanlar sürekli zarar görecek diye de içimde bi his var, yapamıyorum. bu arada hiç de yakışıklı değilim. tabi annenin yakışıklı olduğunuzu söylediği kadar yakışıklıyım yani :) . birinin beni sevebileceğini de düşünemiyorum. hem neden sevsin ki ? ne ayrıcalığım var. bulunduğum yerdeki en iyiler varken aşağılara kim iner ki ? yemekhanede, kampüste, sınıfta, dışarda heryerde tekim. tek oturuyorum, tek kalkıyorum. bunalıma mı girdim bilmiyorum. belki takıntılıyımdır bilemiyorum. hiçbir şeyden emin olamıyorum. hiçbir şey yapamayacağım gibi hissediyorum. sanki ben hariç herkes ne istediğini, ne yapacağını biliyor. bi ben boşluktayım sanki. herkesin sanki hayatı çok düzende gibi, bir benim bozuk. belki de dışarı yansıtmama gibi özellikleri vardır. o yüzden sürekli gülüp eğleniyorlardır kim bilir. evet sözlük, yalnızım. her konuda yalnızım. düşüncelerimde, hayatımda. hatta öyle ki bunu birazdan yollayacağım ve kimse bakmayacak, okumayacak gibi hissediyorum. büyük ihtimal de öyle olur zaten. merak ediyorsanız, o kadar yıl geçti hala kasıntı yürüyorum :)