böyle bir yazı girmek istemiyordum aslında ama bir şekilde artık içimdekileri akıtmam gerekiyor.
yoruldum arkadaşlar. cidden yoruldum. etrafımda allahtan ki beni anlayan birkaç kişi var. her şeyimi olmasa da birkaç şeyi onlara anlatabiliyorum. ama artık o da yetmiyor. faydasını göremiyorum.ondan bıraktım anlatma işlerini. soğuk bir insanım. etrafımdaki herkes cidden sağlamdan bir duvarım olduğunu söyler. duygusuz görürler hatta. tabii ne zamandır sadece ağlamamın 1-2 damla gözyaşından oluşmasının da katkısı var.ama ruhumun ne hallerde olduğunu veya beynimin içindeki düşüncelerden haberdar değiller. ağlamak için bile halim olmadığını göremiyorlar. benden çok çok kötü şeyler yaşayan insanlar var biliyorum. ama ben buraya kadar dayanabiliyorum demek ki. bilmiyorum hiçbir şeyi düşünemiyorum.
ve içimdeki insanlara olan sevginin yavaş yavaş nefrete dönüştüğünü hissediyorum. iyice içime kapandım. karanlığa sürükleniyor gibi hissediyorum.