asosyal itiraf

cem karaca'nın da dediği gibi çok yorgunum yahut başka bir şarkının dediği gibi "gölgeler içindeyim". şuan bir film karakteri olmak istiyorum. kafam bunaldığı için küçük bir sahil kasabasına taşınıp yalnız, sadece kendim için yaşamak istiyorum. tanımadığım insanlara selam verip, batmak üzere olan güneşi seyretmek istiyorum. evet istiyorum, çok şey istiyorum ama genelde hiçbiri olmuyor. kısmet, hayırlısı olsun zaten. günümün çoğu göz devirerek geçiyor, çevremdeki -birkaç istisna hariç- insanlara kesinlikle katlanamıyorum. yoruyorlar beni fazlasıyla. keşke herkes yaşının ve konumunun farkında olsa, keşke insanlar kimliğinde yazılan yaşa göre davransa. çok keşke var hayatımda. çokça. baya yoruldum sanırım. zihnim dolu, murat menteş tabiri ile "kafamın içindeki maymunları evcilleştiremiyorum." e buraya geliyorum; iki kafam dağılsın, diye. sol kanata bakıyorum, göz devirmekten gözlerim ağrıyor. şurada sevdiğim, güldüğüm bir kaç yazar var. onların güzellikleri de bunca saçmalık içinde yok oluyor. bir müddet gidiyorum buralardan, bu itirafı da beni gerçekten seven ve bana ciddili değer veren o sevgili insanlara bırakıyorum. hey! beni sevdiğini bildiğim kişi! buralarda yokum ama ulaşacağın yeri biliyorsun. :) allah'a emanet olun. herkese sevgi defolu'ya bol bol türban. edit: sözlükten çıktım. canım sıkıldığı için ana sayfaya baktım bir yabancı gibi. "ğ" yerine "y" yazan görüyorum eksi verememek üzüyor. gülüyorum, beğeniyorum bir entryi artı veremiyorum. el alışkanlığı artı veriyorum, girişe yöneltiyor. bastım isyanı "eeh böyle işin!" diye. yine geldim. istikrarsızlığıma hayranım. kendime acayip saygı duyuyorum.