evet arkadaşlar. ailem tarafından önemsenmediğimi buraya ilk kez söylüyorum ve emin olun bu insanlar için benim sınavdaki başarım, gideceğim yer sağlığımdan daha önemli ve ben nefret ettim artık bu durumdan usandım arkadaşlar, evet biliyorum annem ve babam sağ olduğu için şükretmeliyim ama gerçekten iyi değilim ve iyi olmadığımı anlamak istemiyorlar.belki de ben anlatamıyorum ama ne yapmaliyim ki kopruyu gecene kadar ayıya dayı mı demeliyim?? ya köprüyü geçerken takılıp düşersek ne olacak hiç bunu düşünen oldu mu? ve ben artık o kadar daraldım ki o köprüde takılıp, oradan aşağı düşmek istiyorum.
beni arkadaşlarım hep neşe kaynağı olarak bilerler ama bilmedikleri şey o palyaçonun makyajının altında yüzlerce göz yaşı var.ve hiçbiri bunu görmüyor.ayrıca onlar da beni daraltıyor birbirlerine bakışlarını, birbirlerinin arkalarından söyledikleri şeyleri duydukça onlardan da tiksindim.
onlara köprüyü geçene kadar dayı derim de ebeveynlerime karşı bunu nasıl yapabilirim ki??
neyse sözlük bu da buraya, bu geceye bıraktığım şarkı olsun
Mumin Sarıkaya- Ben Yoruldum Hayat