başımı ağırtan bir derdim yok çok şükür.
arada allah, kendini hatırlatmak için üzüntü veriyor, elbet herkesin yaşadığı gibi birtakım acılar yaşadım ama genel olarak düzgün bir hayatım var.
ama hep bi eksiklik hissediyorum be.. nerede, nasıl, ne kadar büyük diye sorsanız cevap veremem. ama ruhum biliyor.
kendimle başbaşa kalınca daha çok yüzleşiyorum bu eksiklikle. bazen içimdeki bu boşluğa düşüp boğulacakmış gibi oluyorum. bazen arkadaşlarla kahkaha atarken gülüşümün arkasında sinsice beliriveriyor. yüzüm düşüyor.
gösteremiyorum ama hissediyorum. sanki ruhum başka şeyler peşinde gibi, manevi doyumun peşinde sanki.
koşuyor ama bu, doyumu neyle elde edeceğini bilemediği için boşuna yorulmaktan başka bir şey değil.
garip hissediyorum, galiba kendimle başbaşa kalmamam gerek.