asosyal itiraf

1 sene önceydi eve dönmek için minibüs bekliyordum kulaklığım da takılı öyle müzik dinliyorum sonra birden bi çocuğun yanıma yaklaştığını farkettım; abi dedi 1 saniye bakar mısın dermiş gibi bi hareket yaptı çok korkaktı çok zorlanıyor gibiydi 9 10 yaşında falandı sanırım kulaklığı çıkarttım sesi çok alçaktı çıkmıyordu kelimeler ağzından birkaç kere anlayamadım ne dediğini kulağımı uzattım.abi kardeşlerime yemek götürmek istiyorum açlar dedi para istemedi ne istersin ne alayım dedim birkaç sanıye sonra abi peynir dedi saat 12 falan gece açık bi yer pek yok gibiydi ben de etrafta sadece büfe görebildiğim için gel dedim çikolata alıyım dedim abi doyarlar mı dedi çekingen bir şekilde hiç yoktan iyidir dedim büfeye doğru gittik arkamdaydı bi an aklımdan bir şey olur belki abisi gelir gasp falan edebilecekleri aklımdan geçti çok kısa bir süre için kendime kızdım girdik aldım kaç kardeşin var dedım 4 dedi aldım 5 tane çikolata çıktık teşekkur etti yollarımız ayrıldı biraz uzaklaştıktan sonra çocuga baktım çikolataları tutuş şekline o kadar acıdı ki içim çikolata tutmasını bilmiyordu sanki, almış kucağına ilerlemeye çalışıyordu yemin ederim gözümden gitmiyor o hali..keşke keşke orda olsaydım tekrar keşke daha çok yardım etseydim hala oradan geçerken aklıma gelir bazen onu arar gözlerim yüzünü unuttum biliyor musunuz akıldan çekingenliği o sesi o zor duyulan sesi kaldı..umarım umarım düzelir hayatı.dostlar yanınıza gelen sizden yardım isteyen insanları dinlemeden direk göndermeyin çünkü gerçekten bazılarının yardımınıza ihtiyacı var hadi allaha emanet