"eve girer girmez bir şarkı koydum kendime. bir daha, bir daha başa sarıp dinledim. bir tarafım söylemek istediklerimle doluyken diğer yanım onları yok etmekle meşguldü. arada kalan bendim ve ufalanıp yok olmamam bir mucizeydi. bir yanım diğerine şunu söyleyebilmişti en azından, bunu duyabildim... şarkıyı değil, o şarkıyı ilk dinlediğin zamanki kendini özlüyorsun. o zamana dokunamadığını anlayınca da, şarkıyı bir daha dinliyorsun. geçmiş zamanın şimdiki zamanın işleyişine burnunu sokmaktan vazgeçmemesi de diyebiliriz, buna."
(bkz: butimar)