bizim şirkette bir abi var.
15 yılı devirmiş, şirketin zor günlerinde maaşından feragat etmiş emektar bir abi.
şirkette ne zaman futboldan halısaha maçından konu açılınca onu bir sessizlik sarar.
onun dışındaki eski çalışanlarda aksine : '' hamit tek başına takım, hamit şöyle oyuncu böyle golcü '' der.
dün yüne aynı konu açıldı. sıkıştırdım bunu dedim abi nedir bu işin aslı astarı bu millet senle dalgamı geçiyor?
madem sordun anlatayım dedi;
16 yaşında memleketi bitlis'ten kalkmış istanbul'a gelmiş futbol tutkusu için.
köyünden tanıdığı olan inşaat işçilerinin yanında kalmaya başlamış. bir fabrikada da çalışmaya başlamış.
aynı zamanda da güngörenspor'un kapısını çalmış. hemen de kabul edilmiş tabi.
iş - antreman - maç derken çok yoğun ama bir o kadar da güzelmiş o günler.
rüya gibiydi diyor anlatırken gözleri nemleniyor.
çok geçmeden takımın en önemli isimlerinden biri haline gelmiş.
ve büyük gün gelmiş çatmış. playoff final maçı güngörenspor yenerse bir üst ligde.
ilk yarının ortaları hamit'li güngören bastırıyor.
derken sahaya bir adam giriyor...
kimse ne olduğunu anlayamıyor, adam 17 yaşında ki müthiş sol ayağın sahibi hamit abi'ye vurmaya başlıyor.
yüzüme attığı her tokatta yüreğim acıdı diyor hamit abi.
evet final maçının ortasına dalıp bir gencin hayallerinin içinden söküp koparan adam hamit abi'nin öz babası.
stattan çıkıyor göz göre, arkasında hayalleri ayağında siyah beyaz klasik adidas kramponlarla kendini güngören sokaklarında buluyor.
kramponlar ses çıkardıkça kaldırım taşlarında herkes onun yaşlı gözlerine bakıyor.
sonra ne mi oluyor ?
hocası otobus terminaline kadar peşlerinden gidip kahraman babayı ikna etmeye çalışıyor. ama nafile...
baba gururla oğlunu otobüse bindirip memleketine göderiyor. hamit abi mi ?
hamit abi futbola tövbe ediyor.
güngörenspor yeniliyor.
kazanan tek ;
hamit abinin hikayeyi anlatırken kendisinden '' rahmetli babam '' diye bahsettiği adam.