bir dönem çok kötüydüm. inanın kimseye ne dert yanabiliyordum ne ağlıyordum. etrafa gülücük saçan bir mavii. böyle akşam oturuyoruz küçük yeğeni bir öpeyim dedim. kulağımda yeni deldirdigim için şişti ufaklık hem kulağımı tutup hem yanağımı ısırıp hemde kolyemi koparmıştı. bir taşta üç kuş. sonra o can havliyle ben ağlamaya başladım. ama görün beni nefes alamıyorum kendimden geçtim. hayatımın en kötü 2 saatiydi. evdekiler cocuk ısırıgına kulağımın acısına ağladıgımı sanarken ben doldugum bütün dertlere bütün kederlere 2 saat ağladım. hayat zor ağlamak güzel.