her seferinde güveniyoruz birilerine. sanki birilerine güvenmek zorundaymışız gibi tutup birine güveniyoruz. ona hsr şeyimizi anlatıyoruz. canımız yandığında ilk ona koşuyoruz. ona sarılıp onun omzunda ağlıyoruz. işin garibi o da sarıp sarmalıyor. ben burdayım diyor, her zaman. ürkek ürkek yaklaşıyoruz ona. ama birden bire bir bakıyoruz ki çoktan yamacına ulaşmışız. sırtımızı yaslamışız, hiç kurumayacak sanmışız o koca ağaç. gölgesinde dinlenmişiz. o da meyvelerinden uzatmış bize. gülümseyerek. aldanmışız. hiç kış olmayacak sanmışız. o ağacın gölgesi her zaman güzel olacak, hep meyve verecek sanmışız
sonra bir bakmışız kış olmuş. o ağaç artık meyve vermemiş dahasi güneşimizi de gölgelemeye başlamış. ne kalmış elimizde?yazdan kalma bir meyvenin çekirdeğinden başka ne kalmış? zor da olaa kabullenmişiz. toparlanmaya başlamışız. yapacak bir şey kalmamış çünkü. ama giderken bile yanımızda ondan bir parça olsun istemişiz. o çekirdeği cebimize atmışız. yola koyulmuşuz.
şimdi söyle, elimde o çekirdekten başka bir şey yokken bile sana güvenen birini neden bi başına bıraktın eski dostum?