asosyal itiraf

uzun zamandır yüksek sesle şarkı söylemiyordum, babam insanlar rahatsız olmasın diye uyarırdı çünkü. sonunda kiracılarımız taşındı ve şuan apartmanda ben ve amcamlar var yalnızca. ben kendi sesime tahammül edebilirim, amcam ise isterse gıkını çıkarsın; sabahtan akşama kadar şarkı söylerim tepesinde. neyse "bu fırsat kaçmaz." düşüncem ile başladım son ses şarkı söylemeye. ne zaman şarkı söylesem ablam yüzünü ekşitip bakar bana, bende "uff snne slk.s" bakışımı atar ve bülbül(!) sesimle devam ederim şarkıma. bugün kargaları kıskandıracak naçizane sesimi kaydettim. az önce dinledim ama dinleyemedim yani. o neymiş öyle? bir de ben dershanede şarkı söyleyerek geziniyorum. şarkı söylemesem daha çok çevrem olabilirmiş. neyse, ses kaydımın sesini bastırmak için tekrar şarkı söylemeye başladım. sonuç olarak durduk yere kulaklarımı kanattım. sesim cidden çirkinmiş. yüksek sadakat beni affetsin. mahvettim "belki üstümüzden bir kuş geçer" adlı güzelim şarkıyı. not: bu entryi yazarken şarkı söyleyişim galp. kulaklarımın bana olan tahammülüne hayran kaldım.