asosyal itiraf

son günlerde çok değişik hissediyorum sözlük. herkes, her şey aynı ama ben farklıyım heralde. aslında bu farklılaşmanın farkındaydım ama açıkçası pek umursamadım. çünkü yapmak zorunda olduğum bir şey vardı ve bunu başarmak için düşünmemeli ve sadece unutmalıydım. onla ilgili her şeyi unutmalıydım. konuşmalarımızı, şakalaşmalarımızı, hayallerimizi, onu düşünürken dinlediğim şarkıları, okuduğum kitapları, nadir baktığım şiirleri. maddi şeyler pek sorun teşkil etmedi gerçi. o şarkıları dinlemedim, o kitaplardaki altı çizili yerlere bakmadım, şiirler de çok sorun olmadı -zaten benim olayım düzyazıdır-. ama hayallerim peşimi bırakmadı. orda çok mutluyduk. o da mutluydu ve bunun sebebi bendim. bir insan daha ne isteyebilir ki. gerçekle yüzleşmek zordu bu yüzden. ilk başta kabul etmek istemedim. gerçek buydu ama doğru değildi. doğru değilse neden gerçekti? neden bunlar oldu ? lanet olsun sebebi neydi ki? gibi sorular sordum kendi kendime. ben onsuz yapamam ki. o benim herşeyim. o benim içime işlemiş. o benim kalbim, ciğerim, soluk borum, canı sıkıldıkça şişen dalağım. insan kalbini nası söküp atar ? böyle şeyler düşündüm hep. gece uyuyamaz, gündüz kalkmaz, insanlarla konuşamaz, bir kerecik gülemez oldum. ben 6 yıldır basketbol oynuyorum sözlük. günde yarım paket sigara içer oldum. dağıldım, param parça oldum. ama işte dostoyevsiki'nin de dediği gibi insan oğlu alçaktır her şeye alışır. ben de alçağım sözlük. insan sevmekten vazgeçer mi? halbuki o benim ilk aşkımdı. bir insan nası sevilir, onu bile bilmiyodum. kadın-erkek ilişkilerini hiç umursamayıp, aklıma ne gelirse söylüyodum. kızacağını bildiğim şeyleri bile söylüyodum. samimi olalım istiyodum. o beni her şeyimle bilsin. ama işte vazgeçtim. insanın hayallerini bu kadar yaklaşmışken vazgeçmesi o kadar zor ki. hayatım 6-7 aylık bir dönemini hatırlamıyorum. çevremde ne olup ne bitti haberim yok. tek bildiğim çok üzüldüğüm. ama alıştım işte. sonunda aklım kalbime üstün geldi. onu artık sevemedigine ikna etti. ben de aklıma katılmak istiyorum bu hususta. ama bu durum beni çok kötü etkiledi. benim artık bi kalbim yok. hissizleşmedim. benim hislerim yok. heyecanlanmıyorum, sevinmiyorum, üzülmüyorum. bu cehennem ateşinde yanıp o ateşe alışmak gibi. artık bana her şey kibritin tutşması gibi geliyo. ben harlı ateş ağır ağır yanmışım. kimse elini uzatmamış. bundan sonra kimsesiz de yaşarım.artık çok daha güçlüyüm. öyle kolay kolay yıkılmam. ama ben güçlü olmayı değil mutlu olmayı istemiştim. sevilmek istemiştim. bu böyle nası gider bilmiyorum. kafamda kurduğum tabular bir bir yıkıldı. onsuz olmaz dedim ve başardım. bunu kesinlikle yapmam dediğim ne varsa teker teker yapar oldum. sonum ne olur bilmiyorum. bu durumdan sıkıliyorum. ama değiştirmek için çabalayacak gücüm yok. ben hayal kurup onların gerçekleşmeyişini izlemek istemiyorum. galiba kaybolup gidicem.