galiba iyi bir arkadaş değilim.
kaç aydır arkadaş olduğu birisiyle sevgili olan bir arkadaşımın mutluluk içinde anlattığı şeyler karşısında tek hissettiğim duygu, burukluk. oysa ki arkadaş arkadaşın mutluluğuna mutlu olmalı. bense kendime dönüp yalnızca neden biz böyle olamadık diyorum? güzelim, iyiyim, beni seviyorsun ama... bu ama ile bana o kadar büyük bir haksızlık yapıyorsun gibi geliyor ki sana kızarken buluyorum kendimi. ne eksik ve neden eksik bu sorular kafamda kaç gün daha dolanacak bilmiyorum. yarın sınavın var mı, dünkü sınavın nasıldı, peki sen nasılsın? bunları da bilmiyorum. ancak kar yağıyor ve bu senin için sevindirici bir olgu, bunu biliyorum.
iyi gibi görünüyorum ama o kadar iyi değilim ki birisi dürtse ben çok mutsuzum diyerek ağlamaya başlayacağım. kimse dürtmüyor. böyle böyle kendime yetiyorum.