bazı şeylerde gözlerim bile buğulanamıyor artık. şöyle anlatayım; eskiden canım yanardı, psikolojik ya da fiziksel farketmez ağlardım deli gibi. çok çabuk sinirlenen biriyim ben, her şeye, en ufak bi nedenden dolayı büyük patlıyorum. hep böyle tepki verirdim. ne bileyim ağlaya ağlaya yapardım işte bir şeyler, detaya gerek yok. şimdi bakıyorum, karşısında ağlayan biri olduğu zaman onunla beraber aglayan kedi gitmiş, boş boş onu izleyen biri gelmiş yerine. bu beni çok korkutuyor. üzülüyorum mesela, başkası olmasına da gerek yok, üzülüyorum ve ağlayamıyorum. ya çok kahkaha atan ya da çok sinirlenen biri olmak istememiştim. basit geldiği için mi aglayamıyorum diye çok düşündüm ama yok, değil.
insan ağlayamıyorum diye üzülür mü ? ağlamak ister mi ? çok doldum. çevremdekiler "bir gün patlayacaksın" diyorlar, bakalım.