bizim tanıdık benden küçük bi çocuk kan kanserinden öldü. 1 hafta falan oldu. odamda sessizce otururken bir an için öldüğümü ve toprak altına konulduğumu hissettim. o kadar gerçekciydi ki. sanki sorgulayıcı melekleri bekliyordum. bir an için kalkıp yemek yemicem, arkadaşlarımla gezemicem, hayallerimi gerçekleştiremicem en onemlisi ailemi bi daha göremicemi hissettim. bunun berbat olduğunu hissettim. bunlari yapamıcak olmanın. ama düsündüm ki asıl mesele arkamda biraktığım insanlar, hayaller değildi. oraya girdiğimde allah ın merhametinine ulaşamıcak olmak korkusuydu. merhametini hakediyor muyum bilememekti. iyi insan olmak lazım. ölümü hep unutuyoruz