bazı insanlar açık çay gibidir, bazıları ise demli çay.
her ne kadar sürekli açık çay edebiyatı yapılsada demli çay her daim hoştur, güzeldir, sevilir. kimin daha çok tercih edildiği değil değeri önemlidir fikrimce.
mesela konuya farklı bir yerden bakacak olursak çoğu genç kardeşimiz hatta bazen orta yaşlı ablalarımız abilerimiz
(bkz: kahraman tazeoğlu) okuyor diye bu o yazarın kaliteli ve kıymetli olduğunu göstermiyor. popüler kültürün saçma kandırmacalarından biri olduğunu da gösterebilir pek tabii küçük bir ihtimal de kaliteli olduğunu. biliyorsunuz kalite iş yapmıyor canım ülkemde. herkes herkesin sevdiği şeylerin peşinde. farklı olmaya çalışan azınlık ise "üff be marjinal misin nesin yürü git şurdan" denilerek ötekileştiriliyor. giderek yalnızlaşıyoruz.
bir diğer örnek:
(bkz: tehlikeli oyunlar) gibi her satırı emek ve efkarla oya gibi işlenmiş bir iş dahi vasat bir tv dizisi ile ünlenip onu anlamayan insanların elinde çürümeye bırakılıyor. üstelik kimse bu adam
(bkz: oğuz atay) ın kafasıyla para kazanıyor demeden izliyor. maksat herkesin yaptığını yapmak. herkesleşmek. ve bundan mutluluk duymak. başkası söylese kızacağın 'herkes gibi olmak' ifadesini gerçek hayata taşımak. işte bu popüler kültür.