asosyal itiraf

yarın gel dese yarın evlenirim sözlük.. hayatımda bu şekilde düşündüğüm tek kişidir o. olay şöyle oluyor: üniversite kazanmışım yeni, sene 2013. bi kızla tanıştık sanaldan ama muhabbetimiz 7/24 devam ediyor. ilk telefonla konuştuğumuzda sesine aşık olmuştum. sapyo olduğumu o zamanlar yeni yeni anlamaya başlamıştım. bu şekilde arkadaşlığımız 1 ay kadar sürdü. aramızda 2 saatlik mesafe vardı. neyse bu bi gün çık gel görüşelim haftasonu dedi. hiç tereddüt etmedim direk aldım biletimi haftasonu yanına gittim. dışardan bakıldığında vasatın ötesinde ama bana sorarsan müthiş vakit geçirmiştik. birinden gerçekten hoşlandığıma emin olmuştum. üstelik bakışları o kadar sıcaktı ki.. ama sözlük, biz onunla olamadık. sorunlar oldu onu çözdüm başkası başladı.. ama bu sorunlar keyfi sorunlar değildi, olmamasına işaret de denebilir. neyse biz en son çok sert bi şekilde tartıştık ve konuşmayı kestik. birbirimizin hayatlarından çıktık tamamen. aradan 2 yıl geçti. yıl 2015. skypetan birbirimizi silmemişiz sonradan farkına vardım. o an yazmak istedim. acaba 2 yıl sonra nasıl bir hayatı var onu bilmek istedim. yazdım ve aynı sıcaklık hala devam ediyordu bana. tek bir farkla, artık sevgilisi vardı.. biz arkadaş olarak birbirimizin hayatında yer alma kararı aldık. o karardan beri en geç ayda bir yokladık birbirimizi. numaralar alındı, takip edildi her yerden. napıyor? her şey yolunda mı? erkek arkadaşından bana hiç bahsetmezdi. bahsetmesi de saçma olurdu zaten. ama ben garip bi şekilde bazı şeyler bilmek istiyordum ilişkileri hakkında. ben sorsam da cevabını verip hemen konuyu değiştiriyordu. neyse.. 1 ay kadar önce, twitterda takılırken baktım güçsüz, kaybeden twitler atmaya başladı. bayağıdır da fotoğraflarını görmüyordum çocukla. instagrama girdim direk baktım fotoğraflar silinmiş. artık emin oldum ayrıldıklarına. "ben seni bu kadar güçsüz tanımadım" diye mesaj attım. amacım fırsatçılık değildi sadece onun üzülmesini gerçekten istemiyordum. zaten 2 yıllık bir ilişkiden yeni çıkan birine yanaşacak kadar da şerefsiz değilim. neyse, mesajım üzerine baktım benle konuşmak istiyor, konuşmayı sürdürdüm ben de. daha sonra bana her gün yazmaya başladı. ben de onunla konuşurken iyi hissediyordum. yeri geldi yarasını sardım yeri geldi bişeylere dakikalarca güldük.. az önce bana mesaj attı sözlük.. konuşmak istiyorum seninle diye. aradım hemen. ses tonu daha farklıydı artık eskisinden. yorulmuştu, hayat yormuştu onu. bana çok acıklı hikayeler anlattı. anlattıkça ağladı, ben ağlayamadım sözlük.. o an, ona sarılıp sabaha kadar ağlamak istedim ama yapamadım.. 2 saatin sonunda konuyu toparlama çabaları falan derken biraz iyi olduk ve telefonu kapattık. yanına çağırdı beni yeniden. acaba gitsem de aşık mı olsam yoksa hayatıma hiç yokmuş gibi devam mı etsem diye soruyorum kendime.. çünkü ya eğer ben kuruntu yapıyorsam? "seni arkadaş olarak görüyorum" demesini istemiyorum sözlük.. ben onu asla arkadaşım olarak görmedim çünkü. sevgilisi varken içim kan ağladı ama yine de o mutlu olsun diye tek kelime etmedim. bilerek mesaj bile atmıyordum. o attığında bile 3-5 mesaj sonra bitiriyordum konuşmayı. birlikte olduğu kişiye de her zaman saygm vardı hiçbir zaman kin tutmadım. konuya girerken söylediğim gibi, gel dese yarın evlenirim onunla.. edit: arkadaşlar bugün birlikteydik. bana okulunu gezdirdi yeni insanlarla tanıştırdı vs. müthiş vakit geçirmemizi sağladı. sıcaklığından tek bir derece azalmamıș, hala mükemmel biri. aşık olmak için tüm şartlar uygun. müsaadenizle ben bi aşık olup geleceğim.. edit2: öncelikle şu an melancholy man çaldığını belirtmek isterim. tabii ki o günün mutluluğuyla havalanmışım bulutlara. bulutlardayken güzel bir edit girmişim. ama asıl acı gerçekler şimdi geliyor. yarin aklında başka bir yar var arkadaşlar.. canım çok yanıyor. başım dönüyor, gözlerim kararıyor.. hayalimdeki kadının o olduğuna adım kadar eminim. hani olur ya; birini çok seversiniz ama o başkasını sever, gelir size anlatır.. bizim olayımız daha kötü. eğer twitter diye bi icat olmasa kendimi bol bol kandıracağım halbuki.. hatta az önce seni seviyorum bile dedi bana. saçmalamayın, tabi ki arkadaşı olarak.. buluştuğumuz gün belli bir samimiyetten sonra erkek arkadaşını sordum. bi süre duraksadı, kelimeler düğümlendi boğazında. sonra bahsetmeye başladı ucundan kıyısından. "4 ay oldu artık etkilenmiyorum" derken gözleri dolmuştu, haberi yok.. her şeye rağmen ona inanmak istedim. bana davrandığı kadar yakın olmak istedim. twitter profiline giriyorum, favladıkları bölümüne girmemle çıkmam bir oluyor. hep geçmişe özlem, bi laf sokmalı twitler beğenilmiş. edit3: bir önceki editi iyi hissetmediğim için yarıda kesip uyumuştum. şimdi aradan biraz vakit geçti ve yeniden yazıyorum. geçenlerde abimin yanına gidiyorum diye istanbula gitti. bana bol bol fotoğraf atacaktı, ikimiz için de eğlenecekti.. aradan 3 gün geçmesine rağmen telefonuma 1 tane bile mesaj gelmedi. neyse, ben yazdım falan işte bi baktım ki dövme yaptırıyor. neden haber vermedin dedim kimseye söylemedim diyor.. şimdilik tatil döneminde olduğu için çok fazla yazmıyorum güzelce gezsin eğlensin kafa dağıtsın. hem ben de çok gerginim bu sıralar onu darlamak istemiyorum. ankaraya döndüğünde işler yoluna girer diye düşünüyorum. her zaman benim yanımda olduğunu, beni sevdiğini söylüyor durmadan. yersen..