saygısızlık, bencillik ve düşüncesizlik başka bir açıklaması olamaz.
bunun din ile veya dindar olmak ile alakası olmadığı kanısındayım.
aileden alınan eğitim ve kişinin empati yeteneği ile ilgisi olduğunu düşünüyorum.
bugün bir avmnin mescidine öğle namazını kılmak için indiğimde başıma geldi. 2 adet genç kız
mescitte oturmuşlar ve muhabbet ediyorlardı.
sünneti kıldım, döndüm arkama baktım, anlasınlar diye ama anlamadılar.
farzı 2 kere kıldım, onların yüksek sesle konuşması benim kafamın karışmasına sebebiyet verdi. namazımı şaşırdım, çok sabır gösterdim.
son sünneti kıldım ve duasını yapıp çıktım.
ikindi namazını kılmak için indiğimde aynı kızlar, aynı tonda muhabbetlerine devam ediyorlardı. yine sabır çektim. demedim bir şey, namazımı kıldım çıktım.
ama çok içerledim bu durumu.
bu sefer telefonlarının sesleri de duyuluyordu çünkü. bir ara telefonla konuştu. arkadaşı ile muhabbet etti.
eyvallah etsin, istediğini konuşsun ama biz orada 6-7 kişi namaz kılıyoruz. biraz sessiz ve duyulmayacak tonda yapsın. saygısızlık değil de ne bu?
namazını kılmayan, dindar olmayan bir sürü arkadaşım var.
en yakın arkadaşım namaz kılmaz ama ne zaman beraber dışarıya çıksak beni bekler mescidin önünde. telefonunu sessize alıp girer mescide, öyle özen ve saygı gösterir. gürültü yapmayı geçtim, öyle kısık sesle konuşur ki yanında olan biri bile duymaz.
bu arkadaşım bu kadar saygı gösterip, çarşaflı olan insanların böyle davranması bana samimiyetsiz ve saygısızca geliyor.
dindar olmak ve iyi bir insan olmak arasındaki fark bu örnekte çok net.
her dindar iyi insan olamıyor, her iyi insan ise dindar. şunu anlasak birçok yargı bağımsızlığını ilan edecek...