bunaldım sözlük. üniversiteye geldiğim şehire lanet ediyorum her sabah. 1 tane insan yok çevremde, 1 tane arkadaşım diyebileceğim insan yok burda. her gün bombok uyanıyorum. benim aradığımı görüp açmayan insanlardan bunaldım, aynı adamın beni sadece not için aramasından bunaldım. bilgisayar ekranına aptal aptal bakmaktan bunaldım. lan bak ben belki tipsizim, belki ağzım bozuk, olm ama ben kötü bi insan değilim lan. hep iyilik yapmaya, milletin işini görmeye çalıştıkça millet işi bittikten sonra resmen sikip bırakıyor beni. kendi kendimi eğlendirmekten bunaldım. ulan 1 ya 1. 1 tane muhabbet edecek insan arıyorum sadece. yüzsüzlük yapıp milletin yanına da gidemiyorum ki beni de aranıza alın dermiş gibi. hayatımda hiç bu duruma düşmemiştim. ben yalnız kalamıyorum sözlük. yalnız kalınca duvarlar üstüme geliyo. çığlık atıp bağıra bağıra koşmak istiyorum ama tipim de müsait değil :d durduk yerde bi şeyleri kırmaya dökmeye başladım. insanlardan nefret etmeye başladım. ben istemiyorum ki kimseden nefret etmek amk. boğulmak üzereyim. resmen kendi bokumda boğuluyorum sanki. yau ben kötü biri olsam, orospu cocugunun önde gideni olsam diyicem ki olm ramo sen hakkettin bunları tu sıfatını sikeyim senin. ama yok o da yok. kim okuyacak bunu kafasını siktiğim derseniz amenna. iyi sabahlar, iyi insanlar dilerim