ailemden uzakta, hiç ilgi duymadığım bir bölümde okuyorum ve bu bölümü sırf "üniversite hayatı" yaşamak uğruna yazdım. derslerim rezalet, muhtemelen okul uzayacak. günlerim keşkelerle geçiyor ve yaşadığım hayattan gram zevk almıyorum. annemi, babamı, ablamı, kardeşimi özlüyorum. geçenlerde vizelerden sonra evime gideyim de şunlara bi sürpriz yapayım dedim. hiç kimseye haber vermeden atladım otobüse, gittim. arka kapıdan sessizce girdim eve. babam salonda oturuyormuş, o karşıladı beni. baya şaşırdı görünce :) sürprizi bozmamak için ses çıkarmadı. sessizce sarıldık. diğerleri mutfaktaymış. kapıyı açtım içeri girdim. kardeşimin o surat ifadesini hayatım boyunca unutamam herhalde. çocuk dondu kaldı, suratıma baktı 10-15 saniye, sonra atladı kucağıma. annem baya duygusaldır, bizi öyle görünce başladı ağlamaya. sarıldık, özlem giderdik vs.
bazen kendime soruyorum "değer miydi be?" diye de kesinlikle değmezmiş. hele şu son zamanlarda yaşadığımız olaylardan sonra iyice anladım aile sevgisini. "amaan, nolacak sanki 4 sene gelip geçer" diyordum ama şu an köpek gibi pişmanım. sanırım yatay geçiş yapacağım.