az önce galerimi karıştırdım. şimdi yolda birbirimize selam vermeye tenezzül etmediğimiz bir insanla olan konuşmalarımı buldum. hoşuma giden, o zamanlar beni mutlu eden, gülümseten, asla unutmamak için çabaladığım mesajlar, cümleler. ne güzelmişiz be. belki arkadaştık belki flörttük bilmiyorum. dışarıdan sevgili sanılan, asla birbirine kanka demeyen, sabah beraber uyanıp gece beraber uyuyan, birbiri için endişe eden, birbirini korumak isteyen, kaçamak bakışlarla bakıp birbirine gülümseyerek çevreye bakan, kıskandığın ve seni kıskanan, herkesin yakıştırdığı, insanların ikinizi yan yana görmeye alıştığı, hep yanında olan kalbi güzel insanlar var ya hani onlardandı işte. uzun bir süre konuşmayınca bile arana hiç soğukluk girmeyen yaşadığım yerdeki tek izmirli. izmir gibi sıcak yürekli. hiç üşümezdi, kızardım ona "ben donuyorum kapa şu montunun önünü" diye. gülerdi bana hafifçe kapardı montunu. şimdi montunun önü hep kapalı annesi tembihler bilirim. artık bir yabancı gibi zoraki günaydın diyor bazen. başıyla selam veriyor yada. tek tanıdık şey kokusu. parfümü hala aynı. özledim seni izmirli. belki şiir sözlerini belki arkadaşlığını ama özledim.
edit: keşke o ss leri silebilsem. silmek için giriyorum kıyamıyorum. biliyorum çünkü bir daha biz hiç öyle güzel bir halde olamayacağız.