hayatım boyunca babam hep akrabalarımızı sevip saymamız için bize öğüt verdi. ne zaman ve nerede görsem öptüm biricik akrabalarımızı. hepsine ayrı ayrı güler yüz gösterdim. ablamın çocukken korktuğu benimse tenine dokunmaya tiksindiğim insana hoş geldin diyip elimi uzattım zorla gülümseyerek, sırf baba hatrına. öpmezsek sorardı babam "hoşgeldin dedin mi öptün mü?" diyerek. olumsuz yanıt alırsa kaşları çatılırdı. onun kaşları çatılınca benimde kalbim çatardı kaşlarını. hep babam olumlu yanıt aldı bu sorusuna evlatları tarafından. o hep gururla gülsün diye istemeden gittim akrabalarımın yanına. kendimi geri çeke çeke öptüm onları. onların öptüğü yeri çaktırmadan sildim. sonra bir gün en güvendiğimiz en sevdiğimiz akrabam geldi bize. çocuktum öptü beni. sevdi. o günden sonra ondan hep uzak durdum, uzak durmaya çalıştım. çok sonradan aklım erdi taciz etmiş beni. çok küçüktüm nasıl bilebilirdim beni taciz ettiğini? kapımızı sonuna kadar güler yüzle açıp soframıza buyur ettiğimiz, yeri geldiğinde kendi yatağımızı verdiğimiz, her imdadımızda bize yardım eden bi insan böyle bir şey yapmazdı. çocuktum, güzel düşünüp unuttum o kötülüğü. unutmuşum yani lisede bir gün okuduğum tweet karşısında kafamdan aşağı kaynar sular dökülmesi sonucunda anladım bana, bize yapılan şerefsizliği. sustum yine, utandım. nasıl diyebilirdim? sonra bir gün bir cesaretle annem ve ablamlara söyleyebildim. yurttaki arkadaşlarım muhakkak eve gidince annene anlat demişlerdi. anlattım ama 1-2 sene sonra. babam hala bilmez, o adam her geldiğinde güler yüzle hoşgeldin der "hadi gel yemek yiyelim" diye sofrasına oturtur. "yine gel buyur" diyerek yolcu eder gülüp el sallayarak. bense ne hoşgeldin derim ne yüzüne bakarım ne güle güle derim. o şerefsiz kalp krizi geçirdiğinde herkes yasa boğulunca ben mutlu olmuştum. kafasını bizim evde yardığında herkes telaş yapmıştı. bense pis kanı tuvaletimizin mermerine damladığı için üzülmüştüm. bana en sevdiğim akrabam hayatım boyunca unutamayacağım bir çocukluk anısı hediye etti. neden seveyim?