kafesli evlerde ağlar çocuklar,
odalarda akşam olurken henüz.
o zaman gözümün önünde parlar,
buruşuk buruşuk, ağlayan bir yüz.
ne vakit karanlık kaplasa yeri,
başlar çocukların büyük kederi;
bakınır, korkuyla dolu gözleri:
ya artık bir daha olmazsa gündüz?
gittikçe kesilir derken sedalar,
gece; bir siyah el gözümü bağlar;
duyarım, içime sığınmış, ağlar,
bir ufacık çocuk, bir küçük öksüz...