üç saat uyuyup kalkmak zorunda kaldım. iyi hissetmiyordum. okula gitmemek için anneme fiziksel sorunlarımı söylüyordum. ağlamaya başlamışım. o da ağrıdan ağladığımı sanıp korkmuş. bunu fark ettiğimde daha kötü ağlamaya başladım. sonrası ufak çaplı bir kriz...
ben bu adamı ne zaman hatırlasam bu mu olacak? sadece bana acı verişini düşünüyorum. ne zaman ağlasam aklıma geliyor. kalbimde bitireli çok oldu ama aklımdan bana çektirdikleri gitmiyor. kalbimi çıkartmış, yerine saman doldurup kalbimi yeme kararı almış gibi hissediyorum.
zaten sabah sabah fiziksel ağrıdan iki ağrı kesici, bir kas gevşetici yuttum. bir de uykusuzum. ruhsal olarak toparlanma şansım sıfır. bir yerde bayılıp kalırsam o adama ulaşıp küfredin.