insanın hiç beklemediği yerden çok çabuk kırılabildiğini yakın zamanda tekrar hatırladım. unutmuştum ama hatırlattılar sağ olsunlar.
olabildiğince içimde çözmeye çalışıyorum ama öyle de olmuyor ki işte. canım yanıyor.
kafam, kalbim bununla meşgulken de ben, "ben" olamıyorum işte. kendimden uzaklaşıyorum sanki. başkaları olsa umursamam da. insanın sevdiği kırınca insan afallıyor. arafta kalıyor. ne konuşasım var ne de susasım. çünkü konuşuyorsun karşı taraf seni anlamıyor ya da daha kırıcı konuşuyor. belki kırmak istemiyor ama kırıyor işte. susuyorsun, bu seferde için içine sığmıyor. şimdi biraz durgunum, biraz yorgun. ama kırgınım. düzelecek her şey. zaten bu umudum da olmasa bu kadar dirayetli olamazdım..