6-0 büyük bir yenilgi. 4. golden sonra evdekiler izlemeyi bıraktı, babam başından beri izlemiyordu çünkü biliyordu yenileceğimizi. 4.yü yedik, fabri ile beraber ağlamaya başladım. normalde asla ağlamayan ben, boğazım düğümlendi, göz yaşlarım süzüldü, daha da bi şey yapamadım zaten. maç sonu babaannem su içmeye mutfağa geldi, karşılaştık. "ne oldu?" dedi, sesim titreyerek "yenildik" dedim. sonra da 4e kadar uyuyamadım zaten, çok koydu. gece boyu 7 kişiyi engelledim.
ertesi gün yarım saat geç gittim okula. gözler şiş ve mosmor. sanki yakınım vefat etmiş amk ama sorsan yenildik sadece. arkadaşlarım moral vermeye çalışıyor, ders boyu komiklikler şakalar falan. her boka gülen nilay, mimikleri dahi oynamıyor, çok şaşırtıcı. okul müdürü, tarih öğretmeni, dil anlatım öğretmeni, geometrici ve 5-6 densiz tarafından dalga konusu oldu, bol "altı"lı cümleler duydu. ama biri var ki o güldürdü. tarih öğretmenimden çıkan çok saçma ama bol "altı"lı: "ne oldu nilay, altın gününde 6 tane altınını kaybetmiş altıncı teyze gibi bakıyorsun?" bi cümle bu kadar saçma olabilirdi amk. sonra "ciddi ciddi söyle, ağladın di mi?" dedi. sesim çıkmadı zaten anladı o da. sonra da dalga geçmeye başladı tabii sjsksjfksjh.
(bkz: çok sevdik be abi)
ps: çocuğumu asla pis beşiktaşlı yapmayacağım. ben çektim bari o çekmesin amk.