asosyal itiraf

geçen hafta başıma gelen olay. 3 günlük bir kurs içinde tanıştığım bir kadın. kısa zamanda o kadar iyi anlaştık ki, hayran bıraktı kendisine beni. ilk gün sanki benimle yaşıtmış gibi gayet hoş sohbet etti, gündemi çokça takip ettiği ve eğlenmeyi sevdiği gayet ortadaydı. ikinci gün sanırım birbirimize az da olsa ısınmamız dolayısı ile hayatta yaşadığı zorlukları anlattı, kendi başına gelenler ve ailesi ile yaşadığı sorunlar. bu durumda kendimi az da olsa özel hissetmedim dersem yalan olur, çünkü yeni tanıştığım birine ailemdeki kişilerin neden intihara kalkıştığını anlatmam ben açıkçası. bir yandan bu kadar şeyi bu kısa hayatına nasıl sığdırdı derken üçüncü ve son gün oldu. en sevdiğim şarkıcının müziklerini dinleyerek, kahkahalı, eğlenceli, güzel bir sohbet ettik. bu sohbette hayatında kimsenin olmadığından, uzun süredir herkesten kaçtığından falan bahsetti. sonra,tam ayrılmak üzereyken bir an gözlerine baktım ve yaşını sordum. benden büyük olduğunu zaten tahmin ediyordum ancak, benden on dört yaş büyük olduğunu ve bir kaç yıl içinde kırk yaşını aşacağını hiç tahmin etmiyordum. bozuntuya vermeden, sevecenlik içinde ayrıldım yanından. bir haftadır ondan ne kadar hoşlandığımı, yaşının küçük olmasını istediğimi düşünürken, aslında bambaşka bir şeyi, hayatımda olmasını istediğim kadında ne aradığımı fark ettim. eeh ne demiş şair, 'adını söylemeyeceğim, sende bilme'. o yüzden lavinia güzel gider burada sanki; teşekkür ederim lavinia, iyi ki çıktın karşıma. umarım yolun ve bahtın açık olur, gönlünden geçen hayatı yaşamayı başarırsın.