biyolojik babamın benim hakkımda “şerefsiz.”, “orospu.”, “yakında uyuşturucuya başlar.”, “sadece gezmeyi biliyor, hayatta hep kaybedecek.” gibi cümleler kurması beni etkilemiyor artık. beni bir parça üzen kısmı ise bunları kardeşim aracılığıyla bana göndermesi. küçük çocuğu nelerle büyütüyor, bakar mısınız?
pardon ama sadece yapımda emeğin geçince kendine 'baba' sıfatını veremezsin. şu hayatta en iğrendiğim kişilerin başında geliyorsun. keşke ben küçükken ölseydin de en azından “babam öldü ama yaşasaydı beni severdi.” diyebilseydim. en azından hayatım boyunca hissettiğim eksiklik fiziksel boyuta ulaşırdı. şimdi sana baba demeye utanıyorum.
en yakın zamanda kendi pisliğinde boğuluşunu izlemek istiyorum, çocukluğumun ruhsuz katili.