bugün bir şey fark ettim.
hani hep derler ya insan içindeki çocuğu hep yaşatmalı diye. düşündüm de aslında hepimizin içinde bir yerlerde hâlâ birer çocuk var. mesele şu ki, nasıl biz çocukken farklıysak, büyüyümce farklıysak içimizdeki çocuklar da farklı. her çocuk bir duyguyu benimsiyor ve daha ağır yaşıyor. ben hüznü seviyorum mesela. içimdeki çocuk da öyle. mesela sen yere düşen arkadaşı ağlarken herkesin içinde parmağıyla onu işaret ederek kocaman kahkahalarla gülen o acımasız çocuksun. yanındakinin içinde de hep çekingen kalan sessiz çocuk var. evet öyle sessiz ki o bile farkında değil içindeki çocuğun yaşadığından. bir başkasının içindeki çocuk vurdumduymaz mesela. tıpkı gerçek bir çocuk gibi. mesela o takıntılı her konuda stres yapan tipler var ya, onların içinde de çocuk var. evet annesinin hep daha iyi olan başka çocukları örnek göstererek aşağıladığı o çocuk ölmedi. aksine giderek büyüyor içinde.
hiçbirimiz içimizdeki çocuktan kurtulamıyoruz. aksine kurtulmak için çırpındıkça daha da esir oluyoruz. o en ciddi olanlarımız en çocuk kalanımız aslında.