uzun zamandır yazmıyordum. çünkü ailem bunun o'nu unutmamı zorlaştıracağını düşünüyor. sanki şu an çok kolay da. neyse.. şunu belirtmek istiyorum; o kadar ayrı iki insan var ki içimde ben bile korkuyorum bazen kendimden. etrafımdaki insanlar benim adım geçince bile gülümsüyorlar çünkü hiçbir şeyi ciddiye almayan, her şeye gülen lanet olası bir insanım, onlara göre. ama gel gör ki öyle değilim aslında. yani belki de öyleyim. ulan bazen düşünüyorum da ben hâlâ nasıl yaşıyorum, nasıl gülüyorum aklım almıyor. geceleri uyuyamıyorum ve boktan hissediyorum. resmine bakmaktan da çok yoruldum. sırf onu unutmamak için 526 adım, evet tam olarak 526 adım, uzaklıktaki direğin altına gelmekten de yoruldum. gözyaşlarımın ayakkabımın burnuna düşmesini de istemiyorum artık. sadece gelmesini istiyorum. arada sırada, rüyalarıma. çok şey istemiyorum bence. ama olmuyor işte. neyse ya, anlatınca da gelmiyor.