çok sevdim. kimseye hissedemem diyordum ama oldu. sürekli hayatıma girip çıkardı. beklerdim. gelirdi hep.istediğim şekilde değil belki ama gelirdi gerisi önemli değildi. o herkesle konuşurdu ama ben ihanet ediyormuş gibi hissettiğimden yapamazdım. salaklık. arkadaşımdı.sevdiğimi söyledim sonunda, beklenti içinde olma dedi. ama benimle konuşmaya devam etti arkadaşım olarak.kaybetmekten korktuğum için devam ettim konuşmaya. sanki daha farklı gibiydi konuşmalarımız bu sefer olacak dedim. tekrar denedim. yine istemedi. korkmuş sevgimden. bitik durumdaymış. sıkılırsam, aldatırsam dedi. ne denir ki? olmuyorsa olmuyor. son bir kez daha mesaj attım bir yerde yazdıklarını okuyunca vicdan azabı duydum. sanki üzülüyor gibiydi. uzunca şeyler yazdım. öyle kısa bir cevap verdi ki ölsem unutmam. ama yine de benim bütün bu dengesizliğini kadıracak gücüm vardı, hala var. ama artık isteğim yok. beni istediğim şekilde sevmemesine mi yanayım yoksa içimi soğutmasına mı? canım acıyor, çok özlüyorum. o ise hayatına devam ediyor. hayatına hiç girmemiş gibiyim şimdi. sanırım sıkıldı...