bugün ablamla oturup 7 yıl önce kaybettiğimiz babamla alakalı anılarımızı anlattık birbirimize.pek güzel anımız yokmuş onu farkettik 1-2 güzel anımız varsa onlarca kötü anımız var.hiç beraber ailecek vakit geçirememişiz adam gibi en kötüsünden beraber bir pikniğe bile gitmemişiz, bir kere başımız okşanıp sevilmemişiz, halimiz hatrımız sorulmamışız.sonra farkettim ki o da babasını benim gibi 13 yaşında kaybetmişti.baba sevgisi görmemiş bizden daha kötü vaziyette bir aile ile ortada kalmış küçük yaşta aileyi geçindirme görevini üstüne kalmıştı.yıllar sonra okudu memur oldu gelebileceği en üst noktaya gelebildi elinden geleni yapmıştı.sırf bize daha iyi bakabilmek için babamın 45 yaşında sınavlara hazırlanıp terfi aldığını hatırladım.demirci iken azmedip açıktan okulu bitirmiş ve memur olmuştu.bir kere bile haram lokma geçirmedi boğazımızdan.elinden geldiğince 5 çocuğu memur maaşıyla geçindirdi.her zaman okuyun okulunuzu bitirin dedi.kalbimden inanıyorum ki bizim için elinden geleni yaptı.varsın başımı okşayıp sevmemiş ailesi ile zaman geçirmemiş olsun.hep sevdi bizi sevgisini gösteremezdi bilirdim ama.küçükken onun gibi biri olmayacağım derdim hep hatta bir ara ona karakter olarak çok benzediğimi farkedip korkmuştum.ama şimdi inşallah onun gibi olurum ona layık bir evlat olurum diye düşünüyorum.eyvallah küçük yaşta babasını kaybettiği için baba sevgisi aile kavramı oturmamış olsun ama bence yine de dünyanın en iyi babasıydı.keşke şu an hayatta olsaydı babam diyebilseydim herşeyine razıydım.arkamda birinin olduğunu bilsem herşeye razıyım bu dünya da.onun rolü şu an bana geçti ayni yaşta babalarımızı kaybettik ve evin erkeği durumuna geldik.babalarınızı sevin olum ciddiyim gidin sarılın arada bir. değeri bilin onların.