12. sınıfa gidiyordum ilk defa birine aşık olmuştum ilk defa birini sevmiştim ve o benim ilk sevgilimdi. herkes tuhaf bakardı o yaşıma kadar sevgilimin olmamasına. onun bir bakışı benim içindekilerini söylemeden anlamamı sağlardı. o kadar derin, o kadar içten... kocaman zeytin gibi gözleri vardı. hani bazı insanların gözünün içi parlar ya onunda parlardı. mağlum o zamanlar üniversiteye hazırlanma dönemleri. üniversiteyi kazandık, ama başka şehirlerde.. o zaman çok üzüldüm tabi her zaman dip dibe olduğum insanla belki haftada bir görüşebilecektim. üniversiteye gittikten sonra her hafta neredeyse görüştük aramızda ne sevgi azaldı ne de saygı. mesafe hiçbir şeye engel olmadı. çünkü ben ona güveniyordum, o bana güveniyordu.. 2015 in yazıydı, henüz çok geçmedi. bir buçuk yıl olmadı.. her yaz ailecek tatile giderlerdi. her yaz başka bir şehire. o yaz da fethiyeye gitmişlerdi.. bir gün uyandım ne bir mesaj ne arama ne benim aramama cevap hiç bir şey yok. tabi ister istemez meraktan çıldırdım. sonra ablasından bir mesaj. "denize girdi bir daha çıkmadı" o an yıkıldım. şaka gibi geldi. kendi kendime şaka bu ya olamaz diyip mal mal gülüyordum. ama şaka değilmiş. o kadar isterdim ki şaka olmasını. apar topar kalktım fethiyeye gittim. kaç gün o denizin kıyısında gelmesini bekledim.. ceseti de bulunamadığı için öldüğüne hiçbir zaman inanmadım. inanmıyorum da.. ben artık denize giremiyorum, denizin kıyısında oturup sadece onun gelmesini bekliyorum.. aradaki gözle tutulup aşılabilecek olan mesafeler önrmli mi sizce? ben bu aramızdaki mesafeyi nasıl tabir edeceğimi bile bilmiyorum.. 2 saat mi var diyeyim, 1 ülke mi var diyeyim, yoksa başka kıta da mı diyeyim? en kötüsüde kötü veya iyi ayrılınan sevgililer bir şekilde unutulur o başkasıyla sevgili olur sen bunu görünce kendi hayatını yaşaman gerektiğini anlayıp hayatına başka kişiyi alırsın da ya hiç tatsız bir olay yaşamadan ayrılığa maruz kaldıysanız bu nasıl unutulabilir?