çok bir şey istemiyorum. bakın, yemin ederim fazla bir şey istemiyorum.
yazdığım şeylerin uçmasın istiyorum. ben karalar karalar unuturum bir yerde. toplasam onları bir yerde mesela. yazdıklarımla birinin hayatını değiştirebilsem. birine umut kaynağı olabilsem. sadece bir insana bile olsa huzur verebilsem. bir insanın bile yalnızlığını hafifletsem yeter bana.
ben birini nasıl seviyorsam karşılığını alsam. hiçbir şey eskisi gibi değil, biliyorum. ben artık daha farkındayım her şeyin. insanların sadece kendi çıkarları doğrultusunda hareket ettiğini bilsem de beni koşulsuz şartsız sevecek insanlara ihtiyacım var. hani çocukluğumuzda biriyle arkadaş oluruz, onun için her şeyi göze alırız ya? aynen öyle. gerçi artık kimse o kadar masum değil. herkes kırılmış ya da herkesin bazı parçaları zorla ellerinden alınmış. ama ben, o insanların eksik parçalarını tamamlayayım diye çalışırken kendimi kırıp onlara yama yapmaktan çok sıkıldım. işin kötü kısmı, ben tükendiğimde sadece gülüp benden bir parçamı daha istiyorlar. ben sadece sevilmek istiyorum oysa.
insanların dış görünüşleriyle yargılandığı ve kimsenin kimseye saygı duymadığı yerlerde olmak istemiyorum. bencil insanlık. dünyamızı ne hale getirdik? herkes birinci olma peşinde. bu yolda nereyi yakıp yıktıkları önemli değil. saygı ise sadece eski bir kelimeden ibaret. ben en çok, o eski kelimeyi istiyorum.
bir parça huzur istiyorum. saçma olacak belki ama keşke huzur küçük kavanozlarda satılsa. isteyen istediği kadar alsa. bence çok daha güzel bir dünyada yaşardık.
bu söylediklerimin hepsinin imkansız şeyler olduğunun bilincinde olmak istemiyorum. üç yaşıma geri dönsem keşke. baştan yaşayıp aynı hataları yapsam yine.