insancıklar var her gün yürürken yanımızdan geçen sadece kendilerini düşünen. nefret ediyorum böyle insanlardan bir kedinin sırtını okşamayıp, bir köpeğin başını sevmemiş gibi kötüler insancıklar. işe koştururken sadece işe yetişip akşam eve gelmeyi düşünen insancıklar. yayaların üzerine süren şoförler, metrobüse binmek için birbirine harp ilan eden insanlar. o yerin altına inip metroya binmek için can atıyorum. yürüdüğüm her saniye gördüklerim nefesimi kesiyor. yaşlı teyzenin hayatının son demini yaşarken gülmesini istiyorum mesela elinde selpak ile bütün gün insancıkları görmesin. her sabah otobüs durağının yanına tezgah açan amcanın torunlarıyla eğlenmesini istiyorum.
metroya geldim. metronun en sevdiğim yanı bineceğim durakta yerin metrelerce altta olması. yerin dibine iniyoruz hep beraber battığımız günahlar gibi en dibine. tutamaçlara tutunup giderken insanları izliyorum kulağımda cem karaca çalıyor. çantasıyla bedenini korumaya çalışanlar kadınlar görüyorum. toplumsal kültürü gelişmemiş ülkemin fortçularına karşı kendini koruyan kadınlar. kadınlar diyorum cennetin dünyada ki tasviri gibiler. her birinin eli doğuştan emek kokar. yüreği hafif ve incedir kadınların. işe geç kalacak korkusuyla patronundan azar işitecek endişesini okuyorum bir çok insanın yüzünde, kimininse umursamaz tavırları. her birinin üzerinde ki sorumluluk yaşam gayesi. hayatımızı bile mesai üzerine kurmuşuz farkında değiliz. sabah 9 akşam 6 sorumluluk.