bunalıyorum çocuk büyük bir ıstırap içinde bunalıyorum

Mustafa Kemal Atatürk'e ait bir söz. Bu sözün hikayesini Ahmet Gürel-Atatürk'ten Gençliğe Unutulmaz Anılar adlı eserinde şöyle anlatır: --- spoiler --- Ne var ki 10 yıl süren bir savaş sonucunda Anadolu yıkıntı dönmüş, halkı ve doğal kaynakları sömürülmüş, insanları cahil bırakılmıştı. Elbete bitkin ve yorgun bir ülkede savaşı kazanmış olmak yetmeyecekti,ülkeyi kalkındırmak ve ilerletmek gerekiyordu. Bu, düşmanı savaş alanında yenmekten de önemliydi. Üstelik yatırım yapacak para yokken, Osmanlı'nın borçları da ödeniyordu. Bu da yetmezmiş gibi dünya ekonomik bunalımı çıkageldi. Bunalım bir şeyler üreterek satmaya çabalayanları da yiyip bitiricekti. İşte bu koşullar altında kıvranan halkının sıkıntılarını doğrudan dinlemek için Gazi yurt gezisine çıktı. Yol boyunca dura dura, halkı dinleye dinleye 6 Mart 1930 günü Isparta üzerinden Antalya'ya ulaştı. Gazi kaldığı evin bir odasına Hasan Rıza Soyak'la çekilerek kapıyor kapatır ve bir koltuğa yığılır. Çok yorgun ve sinirlidir. Elleri titreyerek sigarasını yakar ve şöyle konuşur: “Bunalıyorum çocuk, büyük bir ıstırap içinde bunalıyorum! Görüyor­sun ya, her gittiğimiz yerde mütemadiyen dert, şikâyet dinliyoruz. Her taraf derin bir yokluk, maddi, manevi bir perişanlık içinde. Ferahlatıcı pek az şeye rastlıyo­ruz; maateessüf memleketin hakiki durumu bu işte! Bunda bizim günahımız yok­tur; uzun yıllar hatta asırlarca dünyanın gidişinden gafil, birtakım şuursuz idare­cilerin elinde kalan bu cennet memleket; düşe düşe şu acınacak hale düşmüş. Memurlanmız henüz istenilen seviyede ve kalitede değil; çoğu görgüsüz, kifayetsiz ve şaşkın. Büyük istidatlara mâlik olan zavallı halkımız ise, kendisine mukaddes akideler şeklinde telkin edilen bir sürü batıl görüş ve inanışların tesiri altında uyuşmuş, kalmış." --- spoiler --- Maateessüf: Üzülerek söylüyorum, ne yazık ki. İstidat: Yetenek. Akide: Şüphesizce inanılan şey, inanç. Atatürk'ün bu sözlerini, Hasan Rıza Soyak Atatürk'ten Anılar adlı kitabının 405 ve 406. sayfalarında anlatmaktadır.

"hiç mi yorulmadın be ata'm?" diye soruşlarımıza cevaptır bu anı fakat bu anının devamı da yorulmuş ama yine de umudunu asla kaybetmeyeceğinin zaten habercisiymiş: --- spoiler --- "...bu arada beni en çok üzen şey nedir bilir misin? halkımızın zihninde kökleştirilmiş olan her şeyi başta bulunanlardan beklemek alışkanlığı. işte bu zihniyetle; herkes büyük bir tevekkül ve rehavet içinde, bütün iyilikleri bir şahıstan, yani şimdi benden bekliyor, fakat nihayet ben de bir insanım be birader. kutsal bir kudretim yok ki." biraz durdu. gözleri dolmuştu. elleri hafifçe titriyordu. "kalk bana kahve getirmelerini söyle de gel" dedi. anlamıştım. heyecanını yenmek için yalnız kalmak, vakit kazanmak istiyordu. kendisi ilk defa böyle halde görüyordum. dışarıda bir kaç dakika oyalandım. odaya döndüğümde epey sakinleşmişti, susuyordu. getirilen kahveyi yavaş yavaş içti. sonra her zamanki sesiyle konuştu: "her ne hal ise yeise değil, hatta ufak bir tereddüte dahi düşmeye mahal yoktur. halimizi bilmekle cesaretimizi kaybetmemeli. ümit ve şevk içerisinde yolumuza devam etmeliyiz. er geç fakat muhakkak gayemize varacağız. hadi, artık seni bırakayım. ben de hazırlanıp sofraya ineceğim." salondan nasıl çıktığımı bilmiyorum. çelik iradeli adamın, velev beş, on dakikalık olsun böyle bir sinir buhranı geçirmesi beni çok sarsmıştı. günlerce bunun tesiri altında kalmıştım... --- spoiler --- her okuduğumda tüylerim diken diken oluyor. bunalıyorum çocuk! diye müthiş bir ıstırap çeken adam kendi kendini bir anlığına tedavi edip yoluna devam ediyor. durmayı bir an bile düşünmemiş, bu sinir buhranının içindeyken dahi tek bir vazgeçme meyili yok. öyle ki fikrimce psikoloji derslerinde bile okuyup, öğrenilip, yorumlanması gereken kıymetli bir anı bu. hoş bana kalsa tüm anıları, sözleri, özellikleri tek tek her alanda ayrı ayrı incelenip, araştırılıp, anlatılmalı. canım ata'm.