anlık gelen farkındalıklar

tanım: durup dururken alakasız bir gerçeğin yüzümüze çarpması. ayrıca günlük hayatımda sık sık kullandığımı fark ettiğim kalıp. bir ara böyle bir yutup kanalı açmayı bile düşünmüştüm. max 1dlık videolarla dolu. (hâlâ aklımda ha çalmayın lütfen..) neyse başlığı açma sebebime gelirsem eğeeer: dayımlar, teyzemler, ablamlar falan toplanmışız sohbet ediyoruz. evlilikten falan bahsediyorlar. ben bir iki laf soktum akraba evliliği yapmış teyzeme hehehe. sonra çekildim muhabbetten ne konuşucam ben be kaç yaşındayım :d küçük kuzenim bir anda bana döndü: mnurk abla sen kimseyi sevmedin mi, seni seven biri hiç olmadı mı? dedi. ilk defa kafamın içinde bir şey yankılandı lan böyle. seni seven.. sevdiğin.. hiç olmadı mı.. yav her şeyi bırak milletin içindeyiz, tüm sülale burada. ne diyim şimdi sana ben?? hayır normalde olsa, böyle beklenmedik olmasa atağa kalkardım, topu yumuşatıp birine paslardım. muhabbeti bi’ şekilde çevirirdim ya da hiç olmadı “oo ne bir tanesi yia, sayamıyorum” tarzı boşlar yapardım. mal gibi kaldım ya. kafamı eğmişim farkında olmadan asdfahdjd hiç utangaç biri olmadığım için şaşkınlıkla karşılandı tabii. “ooo kızardın” geyiği bile yapıldı. bense o sırada boşlukta sallanıyordum. tamam 40-50 yaşında değiliz daha olur ilerde falan ama.. işte bana da öyle anlık bir farkındalık geldi. hiç öyle bir şey yaşamadığının farkındalığı. anasını satiim bi’ çocukluk, gençlik aşkım yok. gitgide akıl başa da geliyo, aşırı salaklıklı bir aşk yaşama ihtimalim düşüyor.. üzülüyorum. zamanında hata yapamadık. neys ilerde bol bol yaparım.. -hiç sanmıyorum ya, kahrolası (olgun) kişiliğim, beni fazla boğan sorumluluk bilincim.-

yaptığımız çoğu şey, yaparken çok normal bir şeymiş gibi gelse de üzerine şöyle bir düşündüğümüzde o şeyin aşırı saçma olduğunun farkına varırız. örnek vermeyeceğim genel düşüncelerinizle çelişen hareketlerinizden bahsediyorum. şöyle bir düşünseniz üç beş çıkacağını düşünüyorum. çıkmazsa üzülürüm ya, bi’ tutarsız ben miyim? :/ sebebi belki de davranışlarımızın içgüdüsel olması olabilir. düşünürken içgüdüleri olsun, dürtüleri olsun biraz daha saf dışı bırakıyoruz sanki. ama davranışlarımıza bunu o kadar yansıtamıyoruz anlık olarak geliştikleri için. şu id-süper ego (ya da ego. bilemedim şimdi. ikisi de olabilir gibi geldi.) zıtlaşması yatıyor gibi geldi temelinde. aklıma bir tane de çoksel örnek geldi ama linçlenebilecek tarzda. uykum olduğu için es geçiyorum :( başladım yine sözlüğe düşüncelerimi(?) yazmaya. karşı çıkarsanız filan sevinirim. “salak salak konuşma be!!” tarzından ziyade “şurada yanılıyorsun çünkü…” tarzı bir üslubu tercih ederim, teşekkürler <3

cacik ne guzel bi seymis ya farkindaligi.

Hiç sevilmemişim lan.

(bkz: Bi bok değilim ) Pardon lan anlık demiş başlık bu bende hep var. Asdfghjkşi Düzeltiyorum, (bkz: iki bok değilim)

Üçlü arkadaş grubunda dışlanan kişi benmişim:)

Yirmi yaşına geldim bir anda büyük bir farkındalık düştü içime 'ne olursa olsun her şeyin sonunda kendinle kalacaksın kimse gelip elinden tutmuyor, gözyaşlarını da silmiyor o yüzden önce benliğini sevip kendine yaslanmalısın'.

şu; (#4376182) entrye yorum yaparken pamuk gibiydim. sonra yazar arkadaşın profiline gireyim dedim. -çünkü ilk defa denk geldiğim bir hesaptı bu. 1 gündür buradaymış, henüz çok bir şey yazmamış zaten.- akabinde ne göreyim; (#4376177) ağız tadıyla bir maşallah bile diyemiyorum anlayacağınız. püü amk.

Öleceğiz...Hepimiz yok olacağız bi anda bir gün belki yarın belki yarından da yakın...

Kapımızın önünde bir akasya ağacı var yıllardır bahar geldiğini işlerin düzeleceğini bu ağaç çiçek açınca anlarım, günlerdir diyorum ki "akasyalar açsın her şey yoluna girecek, az kaldı" ve bir gariplik olduğunu hissediyordum bu kadar geç kalmazdı.Bugün yolda giderken farkettim tüm akasyalar açmış hatta solmaya yüz tutmuşlar bu bendeki son umut kırıntısıydı :/

Aslinda arkadas istemiyormusum

hiç öyle bakmadığım bakış açılarının olduğu gerçeği. -düşük bir cümle oldu ama daha iyisini bulamadım, affedin- az önce dank etti ve “ah, bu acıttı!” resssmen bildiğim, üstüne düşündüğüm üç beş -temel- şeyle hayatımı sürdürüyorum. belki şu hayata baktığım, yere sabitlenmiş kameramı azıcık çevirebilsem ya da başka bir filtre ile bakabilsem hayata her şey yerli yerine oturacak, anlamlandırmadıklarım mânâ kazanacak? bu düşünceyi artık kafamdan atamam. çünkü farkındalıkların zemininin hazırlanması ne kadar uzun sürse de farkındalık anlık ve etkisi maalesef hiç anlık değil. bu farkındalığın beni “öğrenme açlığı”na sürüklemesini umuyorum ama ne kadar bilsem de kâfi gelmeyecek ki bu gerçek de beni eylemsizliğe itiyor. ee, nasıl yapalım?

Bazı konularda yaptığım aptallıkların farkına yeni varıyorum. Bunları fark etmek tam 6 yılımı almış meğer. Ya bu ne salaklık diye çok sinirleniyorum kendime. Umarım bunca sene sonra fark ettiğim gerçeklere geç kalmamışımdır...

gerçekten değer veren hissettiriyo zorlamaya gerek yok diye bi aydınlanma geliyo bazen bana

Olmak istemediğim yerdeyim.Bunu kendime kendim yaptım.