Beni tanıyanlar iyi bilir ki çok hassasım bu konuda. Yemek yemeyi gerçekten normal düzeyin üstünde seviyorum evet. Zaman zaman da bir süreç olarak ele alıp kendi terapimi yemekle yapıyorum falan. Yemek yeme kültürüne hayatımda elimden geldiğince ciddi yer veriyorum aslında. Sünepe sünepe yemek yiyen oburlardan değilim.
Ama son 10 gündür işler biraz değişti ve kötüye gidiyor. Çok net farkındayım. Bir
dürtü bozukluğu olarak baş gösterdi yemek yeme isteği.
Psikolojik bir kaçış alanı ve buhrana dönüşmeye başladı.
(bkz: buhran)
Aç olayım olmayayım sürekli bir şeyler yemek istiyorum. Sürekli ama. Yerli yersiz her an neredeyse. Saat fark etmiyor.
Bir şeyleri parçalamak, sindirmek yok etmek, alt etmek isteği bu.
Bununla resmen mücadele ediyorum, yemek yememem gerektiğine dair kendime ciddi ciddi telkinlerde falan bulunuyorum ama çok zorluyor. Depresyon şeklinde değil ama bu. Daha çok stres kaynaklı gibi geldi bana. Yemek yemeyi bir bahane olarak kullanıyorum. Gündelik sorumluluklara karşı bir bariyere dönüştürüyorum hatta.
Yarından itibaren kesin bir sınır çizmezsem kalıcı bir problem olacağını düşünerek durumu kontrol altına almak istiyorum.
Son derece bilim dışı ve son derece sert bir başlangıç yapacağım. Yarın tüm gün sıvı içecekler dışında hiçbir şey yememeyi düşünüyorum. (Kafam pek iyi değil şu an farkındayım ama dur bakalım nolacak)
Bilim dışı bir yöntem evet ama kendimi böyle örselemezsem yenemem bunu.
Not: Bu bir diyet yöntemi değildir. Bu açıdan tavsiye olarak algılamayınız. Kendimi kobay olarak kullandığım psikolojik bir deney olarak düşünebilirsiniz bunu.
Şans dileyin bana.
Çok zorlanırsam bu entryi günlük tarzı editleye editleye süreci takip edebilirim belki. Motivasyon olur.
Evet tam şimdi makul geldi ve karar verdim. Bu entry bu şekilde sürekli editlenip güncellenecektir.
Silinirse muhtemelen savaşı daha başlamadan kaybetmişim demektir. :)
1. Gün
06.00'da sütlü türk kahvesi ve limonlu suyla güne başladık bakalım.